Mijn stelregel bij opruimen was en is nog altijd:
Alles heeft een eigen plekje.
En als het geen eigen plekje heeft; dan krijgt het een eigen plekje: in de prullenbak.

Al jaren voordat ik met het boek van Mari Kondo in aanraking kwam, probeerde ik mijn spullen opgeruimd te krijgen en op orde te houden.
Een continu gevecht, maar nooit met een bevredigend resultaat.
Na het lezen van het boek en de (gedeeltelijke) implementatie daarvan is opruimen voor mij een veel plezieriger bezigheid geworden.
Geen gevecht meer, maar een continu proces waar ik me uitermate goed bij voel.

Mijn eerste plan was om op deze pagina een korte samenvatting van de KonMari-methode neer te zetten.
Maar dat ga ik niet doen.
Beter dan Mari Kondo zelf kan ik het toch niet uitleggen.
Aan geïnteresseerden kan ik alleen zeggen: Lees het boek!
Het leert u niet alleen opruimen, maar geeft ook inzicht in waarom iets wel of niet werkt in de pogingen alles op orde te houden.
Samen met SimplifyLife en GTD voor mij een belangrijke pijler in het op orde houden van mijn leefomgeving.

Een waarschuwing die ik wél mee wil geven:
Mari Kondo voert het element ‘weggooien’ wel erg ver door in haar methode…
Persoonlijk heb ik veel spullen die misschien niet meer zo van nut zijn, maar die wel veel emotionele waarde hebben.
Weggooien daarvan is dermate definitief, dat ik hier gestopt ben met implementatie:
– Kleding – Ja
– Boeken en paperassen – Ja (handleidingen; ik bewaar ze toch nog liever)
– Diversen – Ja (diversen….lekker specifiek; dit is juist de probleemzone!)
– Dingen met emotionele waarde – Nee

Voor mij was met name het opruimen van kleding een ware openbaring.
In de afgelopen jaren had ik een hoeveelheid bij elkaar gekocht waarvan ik mij de strekking amper realiseerde.
Ik zal niet op details ingaan, maar na het opruimen bleek heel verrassend dat ik een overmaat aan kleding had (no pun intended).
Geen wonder dat ik kastruimte te kort kwam.

Mijn kleding is nu eindelijk ordelijk en overzichtelijk(!) opgeborgen.
Ik overzie nu duidelijk wat ik heb aan broeken, overhemden, truien, sokken, noem het maar op.
En ik realiseer mij ook dat veel zelfs nog nauwelijks gedragen is.
Voordat ik nu iets nieuws koop, moet er eerst iets weg (lees: verslijten).

Het opruimen heeft ook mijn aankoopbeleid beïnvloed; ik overzie nu bewuster wat ik wel en niet draag.
Sommige kleuren, merken en type kleding koop ik daarom niet meer.

Het boek ‘Opruimen’ van Mari Kondo is voor mij een klein bijbeltje.
Toch vind ik dat zij haar liefdevolle instelling wel heel erg ver doorvoert met haar empathish afscheidsritueel voor levenloze objecten.
Daar ben ik misschien een te nuchtere (Noord-)Hollander voor.
Hoewel: het in de afvalbak dumpen van een versleten maar favoriete sweater, doet tóch wel een beetje pijn…